Sociedad

[Dabicito]

Comunidad Económica Europea, no Unión Europea.

Siguiendo tu razonamiento, hasta los años 90 y durante la Guerra Fría lo que pacificó Europa fue el "mercado común".

[Filotas]

Como quieras. Una agregación de intereses supranacionales y la cesión parcial de soberanía. Llámalo como prefieras.

[roped]

Creo que tengo el suficiente criterio para formarme una opinión propia sobre el concepto de nación. Al contrario que tú, no sigo los postulados de uno u otro pensador si no que extraigo los elementos que me parecen interesantes. Lo de casarse con opiniones e ideologías os lo dejo a otros más necesitados de argumentos ajenos. De todas formas, no soy tan inteligente como para inventarme un concepto como el que explico. Luego vuelvo a eso.

Yo comprendo que un nacionalista, si le desmontan el concepto de nación, sufre, que es lo que intuyo te pasa a ti. Necesitas que todos necesiten la nación para poder ser nacionalista. Sospecho que por eso necesitas llamarme nacionalista español, pero siento decirte que estamos a distinto nivel…

Pero bueno, gran parte de tu argumentario se basa en decir que me invento el concepto de nación. Mi recomendación para que extiendas horizontes y cambies de siglo. Ya no te pido que llegues al pensamiento del siglo XXI, me conformo con que salgas del XIX.

hobsbawm (espero haberlo escrito bien, que eres muy pejiguero y voy caminando) tiene un libro naciones y nacionalismo desde 1780 donde se señala que el nacionalismo ha perdido su fuerza y que las naciones ya no son la unidad fundamentales de organización política y social. Hobsbawm (si lo escribo bien) es la base del concepto de nación etimológica que he explicado arriba.

Manuel Castells, poco sospechoso se ser un asqueroso fascista, sostiene que las tecnologías han creado nuevas formas de organización social que trascienden las fronteras nacionales.

Lyotard, el gran teórico del postmodernismo, argumenta que la nación ha perdido el poder explicativo en la era postmoderna. La diversidad y la fragmentación han ocupado el espacio de la nación.

Según Benedict Anderson en Comunidades Imaginadas (fantástico ensayo), define la nación como una comunidad política imaginada en la que los miembros comparten un sentimiento de pertenencia basado en una identidad compartida, independientemente de su ubicación geográfica.

Ulrich Beck argumenta que la globalización ha erosionado las fronteras nacionales y ha creado una “sociedad mundial” donde las identidades transnacionales son cada vez más importantes.

Zygmunt Bauman también sostiene que en la “modernidad líquida”, las identidades nacionales se vuelven fluidas y menos relevantes debido a la movilidad y la interconexión global.


Ya en casa, con calma, te he buscado algunas referencias para tu disfrute. Si no encuentras alguna y te interesa, te la mando por telegram, pero son fáciles de encontrar. En cualquier punto PIC de una biblioteca lo puedes conseguir.

Beck, U. (2000)What Is Globalization?.
Bauman, Z. (2000)Liquid Modernity. 3: Anderson, B. (1983)Imagined Communities.
Lyotard, J.-F. (1979)The Postmodern Condition. 5: Castells, M. (1996)The Rise of the Network Society. 6: Hobsbawm, E. (1990). Nations and Nationalism since 1780.

Tes o suficiente criterio para ter unha opinión propia sobre o concepto de Nación, pero tampouco moito, pouco tardaches en apoiarte nas opinións deses prestixiosos persoeiros, de xeito tramposo e manipulador, todo hai que dicilo, xa que ningún deles rubrica o teu particular concepto de nación, senón que se ciñen as definicións canónicas de Nación Cultural e Nación Política.

O que manifesta esa xente é o pouco que lle gusta o concepto de Nación Cultural, aínda que no caso de Hobsbawm, que é o único que coñezo relativamente ben, recoñece en ese mesmo libro que citas, que se poden acadar cousas positivos axitando os sentimentos nacionalistas, e que en ningún caso se debe deixar que a dereita se quede ca bandeira.

Segundo este historiador marxista o nacionalismo é chungo, pero xa que hai que vivir con el, recoñecendo implicitamente que existe,existeu, e prosiblemente sempre exitirá, dirixámolo nós. Por certo o seu dogmátismo antinacionalista contradí a Marx, e xa postos a I Intenacional Socialista, onde un dos seus principais eixos programáticos será declararse a favor da independencia de Polonia do Imperio Ruso, e das demsais nacionalidades oprimidas, sea polas grandes nacións capitalistas, ou polos imperios multinacionais feudais . Engels resumiuno ben:


Dúas nacións europeas teñen non só o dereito, senón o deber de ser nacionalistas antes de transformarse en internacionalistas: Irlanda e Polonia. Estas nacións alcanzarán o máximo internacionalismo, cando sexan xenuinamente nacionalistas


Pese a estar necesitado de argumentos alleos, as veces ata penso por min mesmo, coido que toda esa xente importante, empezando por Hobsbawm, están profundamente trabucados, ou estaban, xa que algúns xa palmaron. Falas desde o púlpito da contemporaneidade, pero toda esa teoría é de finais do século XX, e o igual que a súa version liberal , A fin da historia de Fukuyama, os feitos contradín o seu relato.

Explicome, penso que non é nada complicado atopar no mundo actual movementos de corte nacionalista, que enxalzan virtudes reais ou imaxinarias dunha determinada nación, á vez que buscan trazar unha clara delimitación fronte os "outros".

O movemento indepe en Cat existe, é real, e hai moitas Cataluñas no mundo, os Estados Nación cuestionanse en todolos continentes porque non son quen de satisfacer as necesidades de algunhas persoas, moitas desas persoas teñen unha identidade común, un aglutinante que os une fronte a políticas e intereses que entenden alleos.

Pero o nacionalismo non é exclusivo das Nacións sen Estado, tamén se percibe nos pobos exitosos, nas Nacións Políticas, as surxidas do liberalismo máis racional, os Estados para entendernos. E evidente, neste foro pode advertirse, que existe certo desasosego producido polo aumento de inmigrantes e refuxiados, pero tamén das consecuencias non desexadas da globalización, non son poucos os internacionalistas nativos de Estados Nación, con sano patriotismo, como por exemplo o poli do video que ti amablemente aportaches, que perciben que algún, ou varios, destes factores, como unha ameaza que pon en xaque a súa identidade, así como a súa seguridade e estabilidade económica. O control migratorio é puro nacionalismo, poñer aranceis os coches chineses tamén o é, incluso renunciar a poñelos, para evitar deste xeito que os chineses fagan o mesmo e deixen de comer porco español, tamén o sería, no caso de que sucedera.

O nacionalismo existe desde fai moito tempo, non sei canto, seguramente sexa un concepto consustancial o ser humano, quizais incluso antes. O nacionalismo é o sentimento de pertenza a unha tribo, a un grupo humano unidos por lingua, cultura, relixión... ou simplemente por intereses comúns.

Os presuntamente non nacionalistas dicides que o nacionalismo é froito da imaxinación, como se iso fose algo negativo ou lle restara importancia, o que nos fai humanos é precisamente a nosa capacidade para imaxinar, o caso é que a autoidentificación e a solidaridade ca comunidade característicos de todo nacionalismo , pese a súa inmaterialidade, cincelan o mundo material de principio a fin, ti falas español porque a Nación española existe, tes médico porque existe ese acordo entre españois, tes un código legal que che protexe grazas a existencia dunha Nación.

Tamén os non nacionalistas argumentades que a defensa do proxecto da UE é unha vacina contra o nacionalismo, o cal é unha mostra pasmosa de inxenuidade, ou de burda manipulación. A única diferencia entre o proxecto da UE e a unificación alemá ou italiana, paradigmas do nacionalismo integrador decimonónico, é que os marcos son máis grandes e hai máis nacións étnicas dentro deles, pero o certo é que a UE, o igual Italia e Alemaña, é un grupo humano con vontade de constituír unha comunidade política e ter un futuro común, que é a definición canónica de Nación Política, mal que che pese.

No caso da UE ademais vese un sesgo etnicista cada vez máis evidente que o emparenta co nacionalismo cultural, o dobre raseiro no trato os refuxiados me remito. Na UE as vitimas da guerra son máis ou menos vitimas dependendo se son eslavos, negros ou árabes.

O nacionalismo non é necesariamente agresivo, non necesariamente é totalitario. Pode selo, do memso xeito que toda persoa pode ser unha asasina, depende en gran medida do contexto, precisase que as condicións de vida dun grupo importante de xente empeoren, para que o nacionalismo se tire o monte e mute en fascismo. Nesa ruta montaraz sempre serven de guía os donos do capital.

Certo é que os sentimentos identitarios foron manipulados moitas veces, especialmente trala creación do Estado Nacion moderno, pero sempre se fixo beneficio dos titulares do poder para aglutinar ao rabaño.

Mais o perigo de ser manipulado non resta o ser humano o anhelo dunha identidade, somos gregarios e precisamos vivir en sociedade.

A difunta globalización quixo anular toda identidade superflua e contraria os intereses dos seus promotores, pretendía eliminar o minifundio, o aldeanismo para crear unha masa cosmopolita cunha identidade nova baseada no consumo, non importa de que cor sexas, nin como fales, xa non es, o que che define, a túa identidade, é o que posúes.

Segundo a teoría globalista o mercado rematará cos problemas do ser humano, este buenismo capitalista leva sendo transmitido desde fai décadas, esta mítica escea da pelicula Network é un bo resumo deste antinacionalismo globalizador:

https://www.youtube.com/watch?v=vyaoniDnQbs

O caso é que pese a levar máis de 50 anos inmersos neste fantástico plan hai moita xente que non veu mellorada a súa situación, mentres o globalismo non triunfe e impoña definitivamente a liberdade que de lugar o seu particular Sangri- la, e moito me temo que vai ser complicado que isto suceda debido os límites físicos do planeta, ese mesmo globalismo antinacionalista emprega ferramentas propias dunha supeestructura nacional, como por exemplo o exercito, poucas cousas hai máis nacionalista que un bo exercito, que son utilizadas para someter as persoas con identidades arcaicas e liberticidas. Non hai mellor cousa para extender o amor a democracia, a liberdade e a tolerancia que un B-52 ateigado de artefactos explosivos.

A clase traballadora é outro «nacionalismo», moi difuso, amplo, que engloba moitas nacionalidades e identidades, pero que actua como unha «nación», cando loita por emanciparse dun sistema globalista capitalista que trata de eliminar o concepto de cidadán en favor do concepto de consumidor, para construir unha sociedade onde os dereitos e obrigas sexan variables dependendo da capacidade de compra do individuo.

As clases humildes máis conservadoras tamén reaccionan perante os efectos perniciosos da globalización, non lles gusta perder o seu curro, ou que non lle suban o soldo, porque en China fan todo máis barato, non lles mola convivir con xente con outras costumes, as veces desagradables, que ademais ameazan o acceso o mercado de traballo dos seus fillos, queren volver 50 anos para atrás, ou mesmo a un pasado máis remoto, na busca duns valores propios dunha época idealizada que probablemente xamais existeu, esa nostalxia de tempos mellores, xunto o medo que provoca a ameaza a súa identidade, regado con moita propaganda nos medios de comunicación e redes, ten como resultado un aumento electoral moi significativo de posturas propias de ultra dereita.

En definitiva o nacionalismo está de moda, o pronostico deses señores foi errado, non podía ser doutro xeito, construir unha previsión do devir da humanidade, partindo da constante dun crecemento económico infinito é unha idiotez destinada o fracaso, a maioría desta xente tiñan disculpa, son persoas do xéculo XX, que se siga apostando por estas parvadas no XXI , ca que está caendo, non a ten.

E si, todos somos nacionalistas, mesmo os supercosmopolitas aventaxados que saben que existe un mundo máis aló dos Ancares, todos vivimos nunha nación, que a sintamos como propia, ou entendamos que é significativamente mellorable é o de menos, que nos dota de dereitos e deberes, e que serve de plataforma para tentar satisfacer os nosos desexos e intereses, pero obviemos esta incoherencia, hai outra aínda máis simpática, os antinacionalistas son un grupo de persoas con intereses comúns dispostos a colaborar para crear unha comunidade con vocación universal, iso convirteos nunha Nación, multiétnica, superdispersa, sen Estado, pero Nación igualmente.

[roped]

Comunidad Económica Europea, no Unión Europea.

Siguiendo tu razonamiento, hasta los años 90 y durante la Guerra Fría lo que pacificó Europa fue el "mercado común".

O que pacificou Europa foi a certeza de destrucción mutua en caso de ataque de algún dos dous imperios.

[Aglaca]

Formar parte de un mercado común y una forma de unidad europea también contribuyó, no lo podemos negar, pero tras la desaparición de la URSS como competidor ideológico, militar y político de occidente, el monopolio del bloque de la OTAN (Norteamérica-Unión Europea) ha traído una dominación con puño de hierro del panorama geopolítico, al menos en el área de influencia occidental, que es enorme.

Desde entonces, hemos tendido progresivamente a un incremento del autoritarismo, sobre todo en los últimos años, con ataques constantes a la libertad de expresión, sí, pero también a nuestros derechos más fundamentales, sobre todo en la época del covid, tanto en Estados Unidos como en Europa. Y la razón por la que la etapa de restricciones del covid es relevante es porque las autoridades han querido seguir imponiendo algunas de esas restricciones autoritarias a sus ciudadanos. Tenemos ejemplos claros en la detención del CEO de Telegram en Francia, la restricción del acceso a Rumble en ese mismo país, la restricción de acceso a Rumble y a X en Brasil, la censura de la información sobre el laptop de Hunter Biden durante las elecciones del 2020, o el uso de leyes antiterroristas por el presidente de Canadá para congelar las cuentas bancarias de transportistas que estaban protestando en la capital por las medidas anti-covid.

Seguir dando soberanía a entidades supranacionales contribuye a alejar aún más la toma de decisiones de los ciudadanos y a reducir su capacidad de controlar el poder, lo que es una pérdida de democracia a todos los niveles. Si algo debe hacerse es descentralizar el poder para acercarlo a la ciudadanía y que todos podamos controlar mejor la toma de decisiones políticas porque se ejecuten cerca de nuestra área de influencia. Hay cosas que se gestionan mejor desde la centralización, pero la mayoría deberían delegarse para manejarse de forma más efectiva, y si es a nivel provincial y municipal en vez de autonómico, mejor todavía. Ya bastante duro es vivir en un Estado que se dirige de un modo con el que no estás de acuerdo, pero al menos tener la opción de irte a otro país dentro de la UE que esté más alineado con tus valores e ideología. Mejor aún sería poder moverte simplemente de provincia o al menos de región dentro del mismo país para encontrar un lugar mejor para ti. Pero si vemos que la UE empieza a gestionarse como un solo bloque cohesivo sin la menor variación política o ideológica, ¿vas a tener que cambiarte de continente, a distancias siderales de tu familia, para poder encontrar un lugar decente para ti en el que vivir?

Estoy de acuerdo con @Dabicito en este tema.

[corsomoro]

Yo tambien estoy bastante de acuerdo con @Dabicito

No hay muchos que se escapen del nacionalismo. Desde luego menos aún que lo hagan sin una militancia internacionalista activa y aprendiendo esperanto.

El apego a lo propio, al terrunyo, a los tuyos, a una cultura y unos valores, terminan en cierto grado de nacionalismo irremediablemente.

Lo acojonante es que alguno que tiene como parte importante de su participación en el foro la critica al independentismo hasta un punto rayano a la fobia quiera hacer creer a alguien que no es nacionalista español

[Dabicito]

Respecto al debate Comunidad Económica Europea Vs Unión Europea y la gestión del poder.

La CEE era un espacio económico común, donde los países seguían siendo soberanos. La UE es otra historia diferente. A partir de Maastrich cada vez se deciden más cosas delegadas en Bruselas, cosas de las que nadie se entera, y decididas por burócratas desconocidos. Yo también soy de la idea de que el poder, cuanto más cerca, mejor.

[Filotas]

Contestando a Roped, prefiero cuando das tus opiniones a cuando insultas.

Hobsbawm dedica dos capítulos a hablar del concepto de nación, cosa que para mí fue muy reveladora. No se si es que te leíste una primera edición o la edición comentada.

Has dicho muchas cosas, que respeto porque por primera vez en muchísimo tiempo, has expuesto de forma medianamente respetuosa, pero no las comparto. Creo que tenemos visiones radicalmente diferentes de cómo debería funcionar la sociedad.

Pero si te voy a comentar un par de cosas que me han llamado la atención. Has comparado la UE con las unificaciones alemanas e italianas y no estoy de acuerdo. La UE se ha ampliado ya muchas veces y no se ha hecho mediante guerras y conquistas. Obviamente, no se ha ampliado hacia pseudodictaduras. Personalmente opino que aunque hay muchísimas cosas que mejorar en la UE, es el camino a seguir.

Otra cosa que has comentado es que gracias a que tengo una nación (estoy escribiendo dando un paseosasí que no sé si es exactamente las palabras, pero es la sensación que me queda que has dicho). Radicalmente no. Es el estado.

Si estoy de acuerdo con una cosa de lo que dices. Creo que mencionabas algo así como la nación obrera o proletaria. Precisamente, ese es el principio que sustenta el concepto de que la nación es puramente una construcción social. Como he dicho, el indentarismo es muy curioso, podríamos hablar de la nación depor.

Pero yo no pongo en duda la identidad de nadie. Yo me siento profundamente gallego y lo llevo a gala. Pero eso es una cosa y otra bien distinta es pensar que Galicia debería ser independiente. Mi opinión es que los nacionalismos es una perversión del identarismo que perjudica a la larga tanto a los secesionistas como a los que no.

[Xutter]

De nacionalista a independentista hai un treito. Eu son galego, e considero esta terra un/unha “….” (meter a verba do diccionario que queirades, nación, pobo, sentimento, cultura, país…), non me interesa independizarme de ninguén, o que defendo e que se respete a cultura que temos os galegos en común, a fala, as tradicións.
Que é o que sucede, que para que me respeten teño que entrar no xogo político, teño que facerme forte no Estado, alinearme con xente con similitudes as miñas, ainda que non iguais, para ter voz e voto, e non pase ó olvido.
E esto pasa igual co estado español e Europa. Dentro do Estado, teño moito en común con León, Asturias, e pouco con outros mais lexanos, pero ainda así comparto unha lingua, e cultura de moitas outras rexións polo seu pasado común, e ante a UE, tereime que alinear con eles.
Así que entendo que un pode ser nacionalista e non independentista, podemos xogar todo nos mesmo taboleiro pero coas regras feitas para todos, non so uns poucos.

[roped]

Respecto al debate Comunidad Económica Europea Vs Unión Europea y la gestión del poder.

La CEE era un espacio económico común, donde los países seguían siendo soberanos. La UE es otra historia diferente. A partir de Maastrich cada vez se deciden más cosas delegadas en Bruselas, cosas de las que nadie se entera, y decididas por burócratas desconocidos. Yo también soy de la idea de que el poder, cuanto más cerca, mejor.

Os Estados europeos, salvo Francia, levan décadas sen ser soberanos, trala IIGM foron colonias de USA, de feito segueno sendo, o actual suicidio económico de Alemaña así o atestigua.

A UE é en certo xeito unha tentativa independentista, por agora claramente fracasada. Os Estados europeos tentan sairse da orbita americana creando o seu propio imperio, e para iso teñen que aliarse, saben que facendo a guerra cada un polo seu lado van de cu.

Esta construcción da Nación europea fracasa entre outras cousas por desprezar os principios propios do nacionalismo cultural, primou unha visión racionalista exenta de sentimentalismos, pura neoilustración sen deixar ningún espazo ao neoromanticismo, desprezar a xente que precisa un relato mitolóxico para sentirse parte do grupo foi un erro que non cometen os fachas, e ímolo pagar.

A democracia na UE é claramente mellorable, pero da UE podes pirarte, dos vellos Estado Nación non.

A xustiza europea é lenta, pero a min ofreceme bastante máis confianza que o niño de fachas con toga que é a xustiza española.

Eu prefiro delegar soberanía en Bruxelas que en Madrid, coido que o trato é máis xusto, e iso é porque a construcción nacional española baseouse na anulación das demais nacións ibericas, en Madrid, e entendase Madrid como a corte, como centro de poder, non como un lugar onde viven millóns de persoas que nin pinchan nin cortan, existe unha catalanofobia, vascofobia, e galegofobia que é consustancial a súa identidade, iso non sucede en Bruxelas.

A UE é pouco horizontal porque desde fai décadas está sendo deseñada polas dereitas que por definición son xerarquizantes e verticais, pero é o que o pobo vota, é o que a xente quera, tanto nos Estados como no Parlamento Europeo.

Eu creo que se pode apostar polo municipalismo, é máis pódese apostar pola comuna , celula básica do comunismo teórico, en GZ temos as parroquias desde o tempo dos Suevos que ben nos valen, e o mesmo tempo ceder soberanía a unha UE que sexa máis demócrata, por exemplo creando mecanismos de democracia directa, facendo referendums e iniciativas lexislativas populares.

[roped]

Contestando a Roped, prefiero cuando das tus opiniones a cuando insultas.

Hobsbawm dedica dos capítulos a hablar del concepto de nación, cosa que para mí fue muy reveladora. No se si es que te leíste una primera edición o la edición comentada.

Has dicho muchas cosas, que respeto porque por primera vez en muchísimo tiempo, has expuesto de forma medianamente respetuosa, pero no las comparto. Creo que tenemos visiones radicalmente diferentes de cómo debería funcionar la sociedad.

Pero si te voy a comentar un par de cosas que me han llamado la atención. Has comparado la UE con las unificaciones alemanas e italianas y no estoy de acuerdo. La UE se ha ampliado ya muchas veces y no se ha hecho mediante guerras y conquistas. Obviamente, no se ha ampliado hacia pseudodictaduras. Personalmente opino que aunque hay muchísimas cosas que mejorar en la UE, es el camino a seguir.

Otra cosa que has comentado es que gracias a que tengo una nación (estoy escribiendo dando un paseosasí que no sé si es exactamente las palabras, pero es la sensación que me queda que has dicho). Radicalmente no. Es el estado.

Si estoy de acuerdo con una cosa de lo que dices. Creo que mencionabas algo así como la nación obrera o proletaria. Precisamente, ese es el principio que sustenta el concepto de que la nación es puramente una construcción social. Como he dicho, el indentarismo es muy curioso, podríamos hablar de la nación depor.

Pero yo no pongo en duda la identidad de nadie. Yo me siento profundamente gallego y lo llevo a gala. Pero eso es una cosa y otra bien distinta es pensar que Galicia debería ser independiente. Mi opinión es que los nacionalismos es una perversión del identarismo que perjudica a la larga tanto a los secesionistas como a los que no.

Hobsbawm fixo un libro que lle gusta moito as esquerdas que etnicamente pertencen a Estados Nación grandes, mesmo cun pasado imperial, recoñece os erros que estes Estados fixeron, recoñece que eses Estados foron construidos artificialmente para engradecer os petos dos donos do capital, pero non considera preciso facer xustiza, non lle parece oportuno que as nacións oprimidas empreguen o nacionalismo para zafarse do xugo deses grandes Estados, porque segundo el estas pequenas nacións repetirían os mesmos erros que as grandes nacións, polo cal é mellor deixalo estar e que sexa o proletariado internacionalista o que faga a súa maxia, o cal é unha contradicción, de xeito doado podeselle botar en cara o seu dobre raseiro, acaso non existe o perigo de que o proletariado tras unha exitosa revolución repita os erros da burguesía no exercicio do poder?, de feito xa sucedeu, a URSS existeu, invalida iso o dereito a revolución, porque a nación proletaria pode e a nación galega non?.
A min, e a gran parte das esquerdas das nacións sen estado non nos gusta Hobsbawm, ou polo menos o que di sobre o nacionalismo non nos gusta, por moi marxista que se declarase.

A UE ten dous Estado membros que fai pouco máis de 30 anos formaban parte dun Estado desintegrado mediante bombardeos, nos que interviron avións de Estados membros da UE, eu defendo a idea da UE pero esta non está exenta de pecado.

Estado e Nación Política é o mesmo, ou polo menos o Estado contemporaneo occidental é a evolución natural da Nación Política.

Eu non nego que a Nación sexa un invento humano, tamén digo que é un invento imprescindible para o ser humano.

Eu en ningún momento falei de ningún nacionalismo en particular, eu dixen que todos os seres humanos do planeta son nacionalistas, absolutamente todos teñen actitudes propias de algún tipo de nacionalismo, sexa na súa vertente cultural, política ou ambas. Ser nacionalista non significa ter actitudes supremacistas, significa simplemente crer que ter un DNI asociado a un terrirtorio poboado por uns humanos con intereses comúns, unha Nación, é algo práctico para ter garantidos unha serie de dereitos.

[Dabicito]

Respecto al debate Comunidad Económica Europea Vs Unión Europea y la gestión del poder.

La CEE era un espacio económico común, donde los países seguían siendo soberanos. La UE es otra historia diferente. A partir de Maastrich cada vez se deciden más cosas delegadas en Bruselas, cosas de las que nadie se entera, y decididas por burócratas desconocidos. Yo también soy de la idea de que el poder, cuanto más cerca, mejor.

Os Estados europeos, salvo Francia, levan décadas sen ser soberanos, trala IIGM foron colonias de USA, de feito segueno sendo, o actual suicidio económico de Alemaña así o atestigua.

A UE é en certo xeito unha tentativa independentista, por agora claramente fracasada. Os Estados europeos tentan sairse da orbita americana creando o seu propio imperio, e para iso teñen que aliarse, saben que facendo a guerra cada un polo seu lado van de cu.

Esta construcción da Nación europea fracasa entre outras cousas por desprezar os principios propios do nacionalismo cultural, primou unha visión racionalista exenta de sentimentalismos, pura neoilustración sen deixar ningún espazo ao neoromanticismo, desprezar a xente que precisa un relato mitolóxico para sentirse parte do grupo foi un erro que non cometen os fachas, e ímolo pagar.

A democracia na UE é claramente mellorable, pero da UE podes pirarte, dos vellos Estado Nación non.

A xustiza europea é lenta, pero a min ofreceme bastante máis confianza que o niño de fachas con toga que é a xustiza española.

Eu prefiro delegar soberanía en Bruxelas que en Madrid, coido que o trato é máis xusto, e iso é porque a construcción nacional española baseouse na anulación das demais nacións ibericas, en Madrid, e entendase Madrid como a corte, como centro de poder, non como un lugar onde viven millóns de persoas que nin pinchan nin cortan, existe unha catalanofobia, vascofobia, e galegofobia que é consustancial a súa identidade, iso non sucede en Bruxelas.

A UE é pouco horizontal porque desde fai décadas está sendo deseñada polas dereitas que por definición son xerarquizantes e verticais, pero é o que o pobo vota, é o que a xente quera, tanto nos Estados como no Parlamento Europeo.

Eu creo que se pode apostar polo municipalismo, é máis pódese apostar pola comuna , celula básica do comunismo teórico, en GZ temos as parroquias desde o tempo dos Suevos que ben nos valen, e o mesmo tempo ceder soberanía a unha UE que sexa máis demócrata, por exemplo creando mecanismos de democracia directa, facendo referendums e iniciativas lexislativas populares.

De todas tú disertación y arroutadas, solo estoy de acuerdo con el municipalismo.

Paradójicamente el poder local es el que tiene menos pasta y competencias.

[roped]

Respecto al debate Comunidad Económica Europea Vs Unión Europea y la gestión del poder.

La CEE era un espacio económico común, donde los países seguían siendo soberanos. La UE es otra historia diferente. A partir de Maastrich cada vez se deciden más cosas delegadas en Bruselas, cosas de las que nadie se entera, y decididas por burócratas desconocidos. Yo también soy de la idea de que el poder, cuanto más cerca, mejor.

Os Estados europeos, salvo Francia, levan décadas sen ser soberanos, trala IIGM foron colonias de USA, de feito segueno sendo, o actual suicidio económico de Alemaña así o atestigua.

A UE é en certo xeito unha tentativa independentista, por agora claramente fracasada. Os Estados europeos tentan sairse da orbita americana creando o seu propio imperio, e para iso teñen que aliarse, saben que facendo a guerra cada un polo seu lado van de cu.

Esta construcción da Nación europea fracasa entre outras cousas por desprezar os principios propios do nacionalismo cultural, primou unha visión racionalista exenta de sentimentalismos, pura neoilustración sen deixar ningún espazo ao neoromanticismo, desprezar a xente que precisa un relato mitolóxico para sentirse parte do grupo foi un erro que non cometen os fachas, e ímolo pagar.

A democracia na UE é claramente mellorable, pero da UE podes pirarte, dos vellos Estado Nación non.

A xustiza europea é lenta, pero a min ofreceme bastante máis confianza que o niño de fachas con toga que é a xustiza española.

Eu prefiro delegar soberanía en Bruxelas que en Madrid, coido que o trato é máis xusto, e iso é porque a construcción nacional española baseouse na anulación das demais nacións ibericas, en Madrid, e entendase Madrid como a corte, como centro de poder, non como un lugar onde viven millóns de persoas que nin pinchan nin cortan, existe unha catalanofobia, vascofobia, e galegofobia que é consustancial a súa identidade, iso non sucede en Bruxelas.

A UE é pouco horizontal porque desde fai décadas está sendo deseñada polas dereitas que por definición son xerarquizantes e verticais, pero é o que o pobo vota, é o que a xente quera, tanto nos Estados como no Parlamento Europeo.

Eu creo que se pode apostar polo municipalismo, é máis pódese apostar pola comuna , celula básica do comunismo teórico, en GZ temos as parroquias desde o tempo dos Suevos que ben nos valen, e o mesmo tempo ceder soberanía a unha UE que sexa máis demócrata, por exemplo creando mecanismos de democracia directa, facendo referendums e iniciativas lexislativas populares.

De todas tú disertación y arroutadas, solo estoy de acuerdo con el municipalismo.

Paradójicamente el poder local es el que tiene menos pasta y competencias.

E porque cres que é?, non será porque uns concellos, as organizacions máis achegadas a cidadanía, máis soberanos e con máis orzamentos poden espertar o espirito comunitarista entre o persoal, a forma de propiedade pública máis terorifica para os donos do capital, botarlle a culpa o Estado do desastre de RENFE é doado, botarlle a culpa os veciños de erros cometidos no exercicio da autoxestión é máis complicado, e xa non digamos se o fan ben...

A arroutada paradoxica é que un capitalista convencido aposte polo municipalismo, por iso a inmensa maioría non o fai, e son defendores de estados grandes e centralizados.

[Dabicito]

Un capitalismo municipalista sería un buen experimento. Cantonalismo.

[roped]

Iso é como tentar educar a un tigre para que sexa vexetariano, vai contra natura.

A única razón de ser do capitalismo é que o capital medre o máis rápidamente posible.

A competencia nesa carreira entre capitalistas por medrar implica a concentración do capital, os máis aptos papanse os máis burros e pequenos, cando xa quedan poucos actores e son demasiado grandes para ser absorvidos tendese o pacto, a fusión entre capitalistas, o capitalismo de xeito natural tende o oligopolio e finalmente o monopolio.

Nun escenario cun capitalismo maduro, onde a tarta xa foi repartida, o Estado é unha ferramenta máis o servizo dos donos do capital, actuando usualmente para favorecer a privatización dos bens comúns, as empresas públicas, e cando estas son privatizdas, van polos servizos públicos susceptibles de ser mercantilizados , pensións e sanidade fundamentalmente.

Canto máis centralizado sexa o Estado máis doado o ten o cápital para controlar os recursos, é máis facil mercar a vontade dun so parlamento que o de 17, xa non digamos a de miles de concellos. A forma máis perfecta de capitalismo organizase arredor dun Imperio centralizado.

Os concellos en mans dos veciños con capacidade de autoxestión representarían un obstáculo para o crecemento e concentración do capital. O municipalismo é anticapitalista.