Concretamente é un monarca absoluto, non creo que esta característica sexa motivo de homenaxe en pleno século XXI.
En primer lugar sigue siendo un jefe de estado.
En segundo lugar es un monarca absoluto no hereditario si.
En tercer lugar todos sabemos que realmente que sea un monarca o no no importa nada más que para tener una excusa para criticarlo, si poder va en lo espiritual, no en lo físico.
En cuarto lugar es necesario que el Vaticano, si quieres que exista (que ese sería otro tema), sea una teocracia monárquica absolutista, con cualquier otro sistema no es posible si funcionamiento. El Vaticano es un estado, pero un estado de madera, es puramente simbólico.
Mensajepor roped » Jueves 24 de Abril de 2025, 10:33
Cada certo tempo palma un Xefe de Estado, ser un Xefe de Estado non significa nada, o relevante é ser xefe dun estado importante, aínda que sexa de madeira...
O de non hereditaria hai que poñelo en cuestión, desde logo a nivel histórico non foi así, o papado pasou de pais a fillos no primeiro cristianismo, máis tarde o peculiar sistema de elección de papa e o protagonismo do mesmo papa na constitución do colexio cardinalicio elector de reducidísimo tamaño, propiciou que dúas familias romanas, os Colonna e os Orsini, se repartisen o papado o longo de varios séculos, o cal se asemella bastanta a unha monarquía hereditaria. Agora quizais non exista un herdeiro biolóxico, pero o Papa pode facer bastante para acadar que un fillo " ideolóxico" o suceda.
Non tes unha soa proba para afirmar que o Vaticano so pode funcionar como teocracia absolutista, quizais sexa así, ou quizais non, nunca se probou outra cousa, polo seu propio ben debería arriscarse e probar cousas novas, pero alá eles.
Eu non quero que exista o Vaticano, aínda que é certo que a súa mera existencia resta credibilidade a relixión católica, o cal sempre é positivo.
Si te gusta Harry Potter puedes ir a Londres. Si te gustan los superhéroes de DC o tu hijo disfruta con los Looney Toones está la Warner. Para amantes de Pixar, pelis de Disney y universo Marvel están Disneyworld y Disneyland. Y si tu superhéroe de ficción favorito es Dios o sus representantes en la tierra, tienes el Vaticano.
Como negocio en torno a una idea a explotar me parece bien tirado. Como modo de gobierno ya no me gusta tanto, aunque al menos no se ve miseria como en la monarquía hereditaria cubana, y hay cierta libertad de movimiento al contrario que en la norcoreana.
Cada certo tempo palma un Xefe de Estado, ser un Xefe de Estado non significa nada, o relevante é ser xefe dun estado importante, aínda que sexa de madeira...
O de non hereditaria hai que poñelo en cuestión, desde logo a nivel histórico non foi así, o papado pasou de pais a fillos no primeiro cristianismo, máis tarde o peculiar sistema de elección de papa e o protagonismo do mesmo papa na constitución do colexio cardinalicio elector de reducidísimo tamaño, propiciou que dúas familias romanas, os Colonna e os Orsini, se repartisen o papado o longo de varios séculos, o cal se asemella bastanta a unha monarquía hereditaria. Agora quizais non exista un herdeiro biolóxico, pero o Papa pode facer bastante para acadar que un fillo " ideolóxico" o suceda.
Non tes unha soa proba para afirmar que o Vaticano so pode funcionar como teocracia absolutista, quizais sexa así, ou quizais non, nunca se probou outra cousa, polo seu propio ben debería arriscarse e probar cousas novas, pero alá eles.
Eu non quero que exista o Vaticano, aínda que é certo que a súa mera existencia resta credibilidade a relixión católica, o cal sempre é positivo.
La elección de un nuevo papa es tan hereditaria como la de las elecciones en un sistema como el de la mayoría de países que se llaman democracias a si mismos, donde los candidatos son elegidos como son elegidos.
Tengo la prueba del sentido común. Si tú tienes un país que representa la imagen como estado de una religión el jefe de estado tiene que ser por definición el líder de esa religión, de lo contrario es el líder de una religión pero no manda sobre su propio país?
En lo de si debe o no existir ahí no me meto, para gustos colores, los edificios de suelo Vaticano y todas las obras de arte contenidos en ellos son acojonantes, físicamente no deberían desaparecer, otro tema es la concepción como estado del mismo, que a nivel histórico puede tener más o menos sentido.
@Tristan no se ve nada de eso porque el vaticano es un país de cartón piedra directamente, se le da rango de país porque tiene sus peculiaridades pero es totalmente dependiente de Italia para todo y realmente no hay diferencia ninguna entre estar en Italia y en el Vaticano. Si de hecho están los carabinieri en la plaza de San Pedro o en el resto del suelo Vaticano patrullando. Nunca vi al ejército italiano dentro de territorio vaticano eso sí, igual la guardia suiza hace ese papel en lo que es la propia ciudad, pero en el resto de territorios no la ves tampoco.
EDITO: @roped qué papas eran hijos de otros papas en el cristianismo primitivo? Porque por lo menos los primeros no.
Mensajepor roped » Jueves 24 de Abril de 2025, 14:36
Non é así, un partido político é moito máis numeroso que o colexio cardinalicio, formado agora por apenas 200 tipos, e antigamente por apenas 20, os candidatos dos partidos son votados polo conxunto da cidadanía, para que a igrexa fose equiparable as democracias liberais, que tamén ten delito que as defenda eu, os cardeais deberían ser escollidos polo conxunto dos católicos do mundo, e xa postos que puidesen presentarse e votar a mulleres.
Eu non creo que sexa boa cousa que unha relixión teña un país propio, deixando iso de lado nada impide, e menos o sentido común, que o xefe de ese estado e lider desa relixión sexa escollido de xeito democrático.
Corto e pego da wiki, de memoria non mos sei.
Anastasio I (399-401) fue sucedido por su hijo Inocencio I.
Félix III (483-492) estaba viudo y con dos hijos cuando fue elegido como sucesor de Simplicio en 483. Se dice que fue el tatarabuelo de Gregorio I.
Hormisdas (514-523) estaba casado y enviudó antes de ordenarse sacerdote. Fue padre de Silverio.[10]
Yo quiero añadir solo 3 puntualizaciones:
1/ El Papa es jefe de estado de una ciudad-nacion muy importante de Europa en condición de monarquía absoluta, no sólo es el líder de la Iglesia.
2/ España es un país aconfesional y eso significa precisamente lo contrario a lo que se interpreta, es decir, existen acuerdos con la Iglesia Católica, interviene en la educación pública y además se realizan negocios con instituciones.
Quizá lo que queréis decir es estado laico o directamente ateo, que además de no tener religión oficial, pretende separarlo del Estado. Por cierto, en la Constitución se dice textualmente que España es laica, pero lo explica como aconfesional.
3/Personalmente (abro melón), considero que el estado ideal es el que tenemos y que la religión cristiana debería de seguir teniendo cabida en la educación. Por ejemplo, lo ideal es exactamente lo que ha dicho @Reogalego13, que es un apóstata. Es decir, niega la existencia de Dios. Para llegar a esa conclusión, hay que pensarlo tras recibir una educación cristiana basada en muchos buenos valores (aunque luego no prediquen con el ejemplo). Las personas elegimos lo que nos vale y descartamos lo que no. Lo que es un grave error es suprimir el aprendizaje en valores (o etica) y sustituirlo por ¿matemáticas?
Por poner 2 ejemplos para que se me entienda:
1/Para saber que Hitler era el demonio, hay que estudiarlo. Si no lo estudias, corres el riesgo de repetir el error.
2/Los buenos iconos, vengan de donde vengan, son fundamentales para completar la educación que los padres no llegan a dar. Por ejemplo, nosotros teníamos barrio sésamo. La generación de mi hijo (23) tenía Hanna Montana. La generación de mi hija peque (6) tiene a Bluey... pero la generación de mi hija mediana 13) no tiene ningún referente. Ese hueco es un vacío ético.
A aconfesionalidade é un concepto baleiro e totalmente subxectivo que leva a interpretacións opostas do mesmo.
A nivel teórico un Estado aconfesional non ten relixión oficial, aínda que mantén acordos cas relixións , sempre e cando se manteña unha equilibrio entre relixións, sen privilexiar nin prexudicar a ningunha delas.
Isto significa que cando palme o Gran Imán do Cairo, que para moitos é o máximo xefazo dos sunnies no mundo , o Estado español debe facerlle un " cariño" en forma de día loito oficial, se non o fai estará incumprindo as súas propias normas o mesmo tempo que despreza os 2,5 M de musulmáns que viven en España, dos cales a metade son cidadáns españois.
Spoiler:
Para evitar agravios , e render pleitesía post morten a xente que pode que non mereza tanto respecto, eu reduciría os días de loito as catástrofes, e moi excepcionalmente o falecemento de autoridades do propio Estado, sempre e cando estean exercendo o cargo e fosen exemplares, por exemplo se casca El Emérito non creo que fose de recibo facer día de loito algún.
No Estado español, a relixión católica é claramente privilexiada respecto as demais relixións, que con razón protestan e reclaman parte da tarta.
A min aconfesionalidade en xeral, e a versión católica española, paréceme un autentico disparate que provoca que o Estado se converta en caixeiro automático de entidades privadas como son as relixións.
O meu ideal é un Estado laico, a poder ser galego, onde a relixión sexa unha actividade exercida libremente no ámbito privado, e xamais sufragada con diñeiro público.
Eu son contrario a que a educación pública teña a materia de relixión, os valores morais poden, mesmo deben, ser difundidos a marxe dunha confesión relixiosa. O que si faría e incluír na escola unha historia comparada das relixións, ver as cousas en común e diferencias que hai entre relixións, a maioría de católicos e musulmáns descoñecen que as súas respectivas relixións aseméllanse bastantes máis do que sospeitan, e analizar os seus acertos e erros ao longo da historia, isto último dá para varios cursos.
Quen queira unha ensinanza relixiosa para os seus fillos que a pague do seu peto.
Spoiler:
Un apóstata non necesariamente é un ateo, nin sequera un agnóstico, máis ben é aquel que renuncia a fe cristián, podes apostatar para "reenganchar" en Alá, ou no Monstro de Espagueti Voador.
O primeiro parágrafo non hai por onde collelo, se palma o Gran Imán do Cairo e non fas loito oficial non estás desprezando a ninguén. Desprezas a alguén cando lle fas desprezo, non cando ensalzas a alguen que o merece (baixo o teu punto de vista). É unha falacia informal das que tanto abundan por aquí. Ponlle ti o nome, eu non as sei de memoria. De seguro que @The Driver sabería qué tipo de falacia é.
O segundo parágrafo é a expresión do que xa dixen na miña anterior mensaxe cando dicía: "alguno dirá que eso es historia de la Religion" (mal expresado por mi parte, sería historia de laS ReligionES). E eu insisto e digo que non, que a relixión é unha parte moi importante da nosa vida. Un núcleo de coñecemento moi amplo como para rexeitalo. Non, non só hai que estudar Historia das relixións, tamén hai que estudar arte, política, e sí, tamén ÉTICA das relixións.
Non hai que ter medo das palabras. Os valores relixiosos son coñecemento puro, senso, ética e un bo camiño para a vida. Cultura pura e dura. Temos que aprender a "merda" de Descartes, Kant, Platón, Nietzsche e Freud e non sabemos nada de Xesús, Mahoma, Buda, Confucio ou de qué fala o Hinduismo ou o Sintoismo. Non se trata de adoutrinar ós rapaces.
Trátase de dicirlles a verdade, que os cristianos predican que Xesús viu ó mundo para salvarnos e qué predica, pero tamén que para sentirse en comunión con Deus hai que comer unha oblea merdenta mollada en viño perralleiro coma ritual. Tamén hai que dicirlles que a Igrexa non entende a familia se non é de un home e unha muller. Xa cando sexan maiores, contarlles ós rapaces que enriba da Igrexia está a sombra da pederastia e antano había a Inquisición, a Idade Media foi a época oscura da cultura, etc. ¿Por qué hai que estudar todo esto? Porque iso está ahí. Saes á rúa e a Igrexa está ahí. Inda peor. Tócache un predicador en redes e non te das conta e sáeche un fillo nazi, evanxelista ou psicoculturista.
E por suposto, dando a elexir ós rapaces (ou os pais dos rapaces) qué valores relixiosos queren aprender, que non inculcar. Hai que aprofundizar nas relixións para que os rapaces teñan un pilar moral ó que aferrarse. E como sempre digo, por afirmación ou negación. É igual de importante aprender a empatía como aprender que ser egoísta ten consecuencias.
Tamén digo que fan falla moitas clases añadidas de economía e de dereito, para que os rapaces saiban onde están. Dereito debería de ser obrigatoria dende o colexio. Economía e Relixión douchas coma optativas.
Os días de loito outórganse por ser líderes de colectivos grandes e con influencia, non por ser boas persoas, tódolos días morren boas persoas, se o Papa fose un cabrón os días de loito faríanse igual, os días de loito fanse máis para homenaxear os vivos que os mortos.
Pero que falacia?, se ti fas 3 días de loito pola morte dun xerarca católico, e non fas algo semellante por un xerarca musulmán, estás discriminando a estes últimos, toda discriminación é un desprezo.
A relixión será unha parte importante da túa vida, da miña non o é, e para millóns de agnósticos e ateos que viven en España tampouco.
As relixións por definición son adoutrinadoras, non mal sentido da palabra, so a súa fe é a verdadeira, son competitivas e excluíntes, non podes ser católico e musulmán ao mesmo tempo, son motores de conflito por moito que os seus respectivos mesías fosen uns cracks.
Pese a que non son relixioso coñezo bastante ben a relixión católica, e podo asegurarche que por norma xeral a praxis católica pouco ten que ver cas ensinanzas de Xesús de Nazaret.
Unha cousa é coñecer a influencia da relixión na nosa cultura, normalmente para mal, na miña opinión, e outra moi diferente é practicar o dogma nas aulas e facer proselitismo dos seus valores, o primeiro acéptoo, o segundo non.
Paréceme que estás trabucado. Os días de loito pódense outorgar por ser líderes con gran influencia, pero o consello que dictamina se hai e cantos días hai de loito está formado polos políticos que ostentan o poder. Se o Papa cáelle ben a Sanchez e de paso recórdalle ó voto centrista que o PSOE é centro, decrétanse 3 días de loito. Se Isabel II non recibe a Sanchez e so quere recibir á monarquía española, non se decreta nin un día de loito e de paso recórdalle ó voto progresista que o PSOE é Europeísta e o Reino Unido non cae ben en España. Política.
É unha falacia porque, como ti mesmo dis, o loito pretende homenaxear. Non é inxusto, non merma dereitos, non afecta negativamente a ninguén. Polo tanto, non é discriminatorio homenaxear ó Papa e non homenaxear ó Gran Imán do Cairo. E menos, nun estado aconfesional, que permite os acordos coas relixións que lles pete.
As relixións son unha parte moi importante da miña vida e da túa tamén. A mín encántame a palabra apóstata, agnóstico, ateo, creente, devoto, etc. Ó final, a xente adoita unha posición fronte á relixión. Pero para iso fai falla coñecemento. Así que eu e máis ti e eses millóns dos que falas, están no meu saco.
Ti sabes que a Igrexa predica uns valores, coñécelos e podes xulgalos. O que che parece ben, o colles, o que non te gusta, o deixas. E os rituáis, dado que non es relixioso, non van contigo, inda que seguro que respetas á xente que é creente e se te invitan a un bautizo, poste ó final e sorpréndeste ata onde pode chegar a devoción humana. Por afirmación ou por negación, o teu contacto coa Igrexa é un capítulo moi importante da túa vida na xeración de valores.
¿Quén te ensinou a ti valores? Os teus pais ensináronte que non tes que pegar ós outros rapaces, pero se te rouban o bocata, igual dixéronte que tes que defenderte. Pero se os teus pais andan moi atarefados (nos temos moito menos tempo para dedicarlle ós rapaces que os nosos pais), ¿quen te ensina a ti todo iso? Con sorte Barrio Sésamo, a monitora do comedor no colexio ou o profesor de Karate. Se non tes sorte... Tik tok.
Pero se no colexio o profe de Reli cóntache que había un fulano que dicía que "hai que poñer a outra meixela"... o máis probable é que ti rías e logo penses se estar de acordo ou non.
Ti dixéches fai decadas Recordo leerte algo sobre que todos somos políticos. Pois isto é o mesmo. A cultura en valores é moi importante.
Mensajepor roped » Viernes 25 de Abril de 2025, 9:25
Os días de loito é un acto político e propagandístico que trata de congraciarse cun determinado colectivo que tiña en estima o palmado o que hai que render tributo post morten.
Se fas distincións, se tratas de diferente xeito as persoas, se a uns lle fas agasallos e a outras non, o que non recibe nada sente agraviado, importa pouco que ese agravio estea xustificado ou non.
A falacia é dicir que un homenaxe é un acto neutro, cando é xusto o contrario, todo homenaxe é en si mesmo un agravio comparativo.
Se repartes chuches e so llas das os católicos, os membros das demais relixións mosquenase, con toda razón na miña opinión, ademais estás rachando cun principio básico da aconfensionalidade, o que afirma que o Estado debe ofrecer un trato equitativo a todas as relixións.
O Estado español de facto é claramente confesional, o único xeito real de que o Estado sexa verdadeiramente xusto e igualitario con todas as confesións relixiosas é sendo laico, é dicir renunciando a adherirse publicamente a ningunha relixión.
O coñecemento pódese chegar a marxe da igrexa, de feito historicamente a igrexa foi un gran obstáculo para as persoas con ansias de coñecemento.
Ti non podes pretender que a moral católica nos inflúa a todos, eu non teño porque participar da túa mitoloxía, como tampouco teño gañas de participar na dos musulmáns, nin na de ningún outro colectivo místico, ti cando queres que haxa relixión na escola o que pretendes é asegurar a pervivencia da túa relixión, cres que o teu sistema de crenzas é mellor que os dos demais e queres darnos unha oportunidade para salvarnos, moi amable pola túa parte, pero iso non deixa de ser unha imposición.
A min ensinoume valores o meu avó, o cal despois de morto encantaríalle reencarnarse en corvo para cagarlle na tiara a Juan Pablo II, segundo as súas palabras textuais.
No hay ningún Estado laico, en el sentido de que todos rinden culto a un ente imaginario (el propio Estado-nación) , utilizando la misma simbología que la religión. Bandera, himno, desfiles, cánticos, emblemas, mapas, ritos, etc. La gente que cree en España lo hace por una enseñanza iniciada en la niñez, y su catecismo ha sido TVE y la escuela obligatoria, donde yo recuerdo un mapa de España y un retrato del rey. El fútbol mismo es un sucedáneo importante de la religión estatal, cambiando las balas y las trincheras por los goles. Las federaciones son ampliamente patrocinadas por los Estados. Las medallas olímpicas y los títulos mundiales importan. La gente que se pinta la cara y se emociona con un gol de la Mannschaft o de Argentina no deja de expresar un acto tribal-religioso. Creen más en Alemania o Argentina que en Dios, y ninguno de los tres existen.
Mensajepor roped » Viernes 25 de Abril de 2025, 10:59
O Estano non é imaxinario, existe mal que che pese, e faino a marxe da propaganda patrioteira, de feito nos, os individuos, somos células dun organismo estatal do que non podemos escapar, non podemos vivir disasociados dos demais, non podemos vivir sen colectivo, sen Estado.
Penso que o capitalismo encaixa mellor no molde da relixión, o capital é o único Deus verdadeiro, o libre mercado o seu mesías, a culpa é substituída pola débeda, e a miseria é un castigo do deus Capital por negarlle o culto preciso, deste xeito os pobres merecen ser pobres, non se esforzaron o suficiente.
Es una discusión filosófica. Cuando estudiaba historia me convencí de que no existía la nación, más allá de en la mente de la gente. Fue en clase de Beramendi, que sí creía en la etnicidad o en "algo" pero que era muy honesto dando clase.
Ahora soy más radical. Pienso que el Estado tampoco existe, más allá de una idea idea muy poderosa capaz de mover a la sociedad, pero no deja de ser una idea, igual que una sociedad anónima interactúa en el mercado (sin tener existencia ontológica). La idea de Estado hace que la gente no se plantee pagar impuestos de la misma manera que antes fueran como corderitos a la mili o a la guerra. Somos abstractos¿Qué es el Deportivo a fin de cuentas, los jugadores actuales, los del pasado, el estadio, la gente, la camiseta actual, la camiseta umbro,.el público de maratón?...
O lo leí mal o Harari no dice que tengan existencia real, sino imaginada. Y pone el ejemplo de Peugeot. Pero entiendo lo que dices, está en las neuronas, luego "existe".
Al final es un debate filosófico. En el Juan de Mariana famoso es el debate entre Bastos y Capella, acerca de la existencia o no del Estado.
Es como dices, Harari dice que no existen, pero no estoy de acuerdo. Un videojuego existe en forma de bits, es decir, de información, y eso es una realidad física. Y Peugeot o la ONU igual.
Última edición por The Driver el Viernes 25 de Abril de 2025, 17:46, editado 1 vez en total.
El estado es, ves sus consecuencias cada día. Otra cosa es que es una existencia sometida a aceptación del colectivo que lo compone en un número suficiente como para no quebrar.
Creo que Harari lo describe perfectamente, los estados, el dinero, las empresas, son ficciones, invenciones que únicamente existen mientras un gran grupo crea en ellas. .
Para mí lo más revelador fue la equiparacion del notario a un chamán tribal, que mediante sus conjuros (escrituras) puede crear o destruir empresas.
Edito: @roped para encaixar mellor as relixións co capitalismo que co científico comunismo o que está momificado ven sendo Lenin no canto de Carnagie ou Rockefeller
Última edición por Louie Louie el Viernes 25 de Abril de 2025, 19:09, editado 1 vez en total.
Recordo leerte algo sobre que todos somos políticos. Pois isto é o mesmo. A cultura en valores é moi importante.
