Arsenio Iglesias
-
Marcos
- · Maestro Forero ·
- Mensajes: 11165
- Registrado: Domingo 21 de Marzo de 2010, 14:07
- Ubicación: Por el Coruña
Re: Arsenio Iglesias
No,no lo es
Re: Arsenio Iglesias
No se de nadie con 90 años con un buen estado de salud.
Moitos anos, mister!
Moitos anos, mister!
-
Lasarte
- · Premier League ·
- Mensajes: 7243
- Registrado: Martes 09 de Marzo de 2010, 23:40
- Ubicación: Sacando el machete
Re: Arsenio Iglesias
Padece Parkinson, y eso le limita mucho la movilidad, de ahi que no acudiese al acto. Pero por lo que contó el hijo, más allá de eso se encuentra bastante bien.
Re: Arsenio Iglesias
Todalas homenaxes que se lle fagan parecenme poucas. Moita forza!!!
-
Fisterrán
- [Mod] · Deportivista ·
- Mensajes: 16025
- Registrado: Jueves 11 de Marzo de 2010, 21:14
- Ubicación: Elviña
Re: Arsenio Iglesias
Arsenio Iglesias, lenda do deportivismo, falece aos 92 anos
05/05/2023 12:25
Arsenio Iglesias Pardo (Arteixo, A Coruña, 24 de decembro de 1930), o personaxe con maior influencia directa no terreo de xogo nos 116 anos de historia do RC Deportivo, faleceu hoxe venres 5 de maio aos 92 anos de idade.
Arsenio é un dos personaxes máis notables da centenaria historia deportivista, vinculado ao Club como xogador e adestrador, en distintas etapas, durante un cuarto de século.
O arteixán é o adestrador que máis partidos oficiais dirixiu ao Dépor (568) e o técnico que levou ao Club a conquistar a súa primeira Copa do Rei en 1995. Arsenio estivo un cuarto de século vinculado de maneira directa ao RC Deportivo, como xogador do Fabril e do CD Juvenil, como futbolista do primeiro equipo, como adestrador do Fabril e como técnico do primeiro equipo. Cun total de 714 partidos oficiais co primeiro equipo, como adestrador e como xogador, é o personaxe con maior influencia directa no terreo de xogo ao longo destes 116 anos.
Arsenio Iglesias Pardo nace o 24 de decembro de 1930, na localidade coruñesa de Arteixo, sendo o pequeno de nove irmáns. Despois de militar en varios equipos, como o Penouqueira, o Ciudad Jardín ou o Bergantiños, ficha polo Fabril, co que unicamente disputa 6 partidos, antes de pasar ao CD Juvenil, filial do Deportivo. Corre o ano 1950. O Deportivo alcanza o subcampeonato de Primeira División e, na temporada seguinte, a súa dianteira faise famosa. Son Corcuera, Oswaldo, Franco, Moll e Tino, a coñecida como ‘Orquestra Canaro'.
Os traspasos de Franco e Tino no verán de 1951, unidos ás lesións, en outubro, de Corcuera, Oswaldo e Moll, fan que Chacho, o técnico deportivista, bote man do filial. Alí está Arsenio, que debuta o 28 de outubro de 1951 na visita a Les Corts, campo do FC Barcelona, en partido da 8ª xornada do Campionato de Primeira División. Faio, ademais, marcando o gol da honra na derrota deportivista por 6-1.
Arsenio xoga esa e as cinco campañas posteriores co Deportivo, sempre en Primeira División, sendo indiscutible nas tres últimas. Nas filas branquiazuis disputa 146 partidos (135 en Primeira, 6 de promoción e 5 de Copa), nos que anota 34 goles. En marzo de 1955 é convocado pola selección española para un encontro amigable fronte a Francia en Madrid, aínda que que non chega a debutar. Na campaña 1955-1956, marca o gol número 600 do Deportivo na máxima categoría. A entidade coruñesa traspásao ao Sevilla FC, mediado o exercicio 1956-1957 aínda que para o curso 1957-1958, por 50.000 pesetas máis as cesións de Liz e Areas.
Despois dun ano na capital hispalense, márchase ao Granada CF, onde milita cinco campañas e media e mesmo disputa unha final de Copa. Despois dunha temporada e media no Real Oviedo, colga as botas no Albacete Balompié, aos 35 anos, no transcurso da Temporada 1965-1966.
Un ano despois, regresa ao Deportivo para comezar a súa carreira como adestrador. En 1967 faise cargo do Fabril, ao que dirixe durante tres temporadas e media, ata que no Nadal de 1970 toma as rendas do primeiro equipo, trala destitución de Roque Olsen cando o Dépor marcha quinto en Segunda División. Arsenio debuta o 3 de xaneiro de 1971, cun empate en Riazor ante o Racing de Ferrol (2-2). Na última xornada, o Deportivo xógase o ascenso directamente co Rayo Vallecano. Aos madrileños bástalles un empate. Un gol de Beci dá os dous puntos e o billete a Primeira aos coruñeses. En só 20 partidos, Arsenio suma o seu primeiro éxito.
O preparador arteixán dirixe ao Dépor en Primeira as dúas campañas seguintes. Na primeira, o equipo logra manter a categoría coa décimo cuarta praza. Na segunda, non pode evitar o descenso. Arsenio fai as maletas rumbo a Alacante. Co Hércules CF logra un ascenso e a mellor clasificación da historia do club en Primeira: quinto. En Zaragoza repite ascenso, en Burgos logra a permanencia en Primeira e en Elxe acariña outro salto á elite. En Almería, na Temporada 1980-1981, sofre a súa primeira destitución, que marca un punto de inflexión na súa carreira nos bancos.
Despois de pasar en branco o curso 1981-1982, após once campañas consecutivas sentado en diferentes bancos, regresa a Riazor para unha esperanzadora temporada, a 1982-1983. O Rayo Vallecano volve cruzarse no camiño do Dépor e de Arsenio nunha última xornada. Nesta ocasión, o empate basta ao Dépor ante os vallecanos, que non se xogan nada no aspecto deportivo. Os nervios traizoan aos coruñeses, que perden por 1-2. O favorecido é o RCD Mallorca. Dous rayistas, Izquierdo e García Jiménez, fichan semanas despois polo conxunto balear...
Arsenio continúa dúas temporadas máis, a 1983-1984 e a 1984-1985, co equipo lonxe de recuperar a súa praza na división de honra, en clara fase descendente. O técnico abandona a elite e mata a fame de adestrar no fútbol amateur, en Terceira. Nun SD Compostela a cuxas portas chama Andrés García Yáñez tres anos despois, presa da desesperación, en busca do salvavidas, para evitar a traxedia, no curso 1987-1988. O RC Deportivo, afogado polas débedas, trata de agarrarse ao seu fetiche, a un home de club e do Club.
Cando Arsenio retorna a Riazor, quedan catorce xornadas para acabar o Campionato de Segunda División. O Dépor ocupa prazas de descenso a Segunda B, tres puntos por baixo da zona de permanencia. Ao equipo cústalle gañar, pero só concede tres derrotas. Despois de catro empates consecutivos, alcanza a última xornada cunha única combinación posible para regatear o drama: que o Bilbao Athletic perda en Xerez e derrotar en Riazor ao Racing de Santander. O primeiro comeza a tomar forma nos primeiros minutos da segunda parte, con dous goles dos andaluces. Con todo, o Deportivo é incapaz de vencer a resistencia dun inconmensurable Pedro Alba. Ata que no minuto 92, á saída dun saque de esquina, ‘Chuchi' Hidalgo envía un balón raso ao corazón da área que cae a pés de Vicente Celeiro. O villalbés controla o esférico, acomódao á súa perna boa, a dereita, e bate ao meta cántabro. O delirio. O Deportivo, da man de Arsenio, logra a permanencia e esquiva unha máis que probable desaparición.
Semanas despois, Augusto César Lendoiro aterra no Club. O novo presidente renova a confianza no técnico de Arteixo. Na Temporada 1988-1989, o Dépor non pasa apuros na liga de Segunda (décimo posto) e na Copa do Rei asina unha viaxe sensacional, na que acariña a final, que leva consigo a clasificación para a Recopa de Europa. O Real Valladolid e Soriano Aladrén crúzanse no camiño dos coruñeses. Os valisoletanos igualan o 1-0 da ida. Na prórroga, coa conivencia do colexiado, logran o 2-0 e o billete á final.
O Deportivo dá outro pequeno salto de calidade no exercicio posterior, a pesar do cal se atopa na duodécima posición xa ben entrada a segunda volta. Un incrible sprint final, no que gaña sete dos últimos oito encontros, lévao á cuarta praza, que lle concede a posibilidade de loitar polo ascenso nunha promoción ante o Tenerife. O Dépor saca un valioso empate sen goles no Heliodoro Rodríguez. Na volta, a mala sorte cébase cos pupilos de Arsenio. No fatídico minuto 13, unha cabezada de Eduardo estrélase no traveseiro, rebota nas costas do gardameta Fernando e introdúcese na portería branquiazul.
Un ano máis en Segunda. E un ano máis con Arsenio no banco, cun Deportivo reforzado para lograr, si ou si, o ansiado ascenso. Unha vez máis, unha última xornada a todo ou nada. Ao Real Murcia bástalle un punto en Riazor. Ao Deportivo só válelle o triunfo. Dous goles de Zoran Stojadinović poñen fin á etapa máis nefasta da historia do Club, que comezase 18 anos antes, tamén co ‘Raposo de Arteixo' como director da orquestra branquiazul.
Arsenio afástase dos focos para o regreso a Primeira. Ocúpase de asesorar ao presidente. No banco senta Marco Antonio Boronat. A mala marcha do equipo obriga, de novo, a tirar da súa sabedoría. Co Dépor en zona de promoción e oito xornadas por diante, volve tomar as rendas do equipo, que logra oito puntos cos que evita o descenso, pero non a promoción. Contra o Real Betis Balompié, o búlgaro Kiriakov salva os mobles após fallar un penalti. Na volta, os branquiazuis deféndese con uñas e dentes. Arrancan un empate sen goles que certifica a continuidade en Primeira.
Aquela permanencia marca outro punto de inflexión. O verán de 1992 establece o arranque do mellor Deportivo da historia. Arsenio ten a oportunidade de dirixir, ao fin, a un Deportivo gañador, a un Dépor ao que chegan Bebeto, Mauro Silva, Aldana ou Nando. A un Dépor ‘súper'. Aquela Temporada 1992-1993 conclúe cun terceiro posto que se converte na mellor clasificación en Primeira desde o subcampeonato de 1950. Ademais, trae consigo o primeiro pasaporte para competición europea. O Deportivo xogará a Copa da Uefa.
O curso 1993-1994 é o do debut continental. En Dinamarca, Inglaterra e Alemaña xa saben como llas gastan Arsenio e o ‘Súper Dépor'. Na liga, a gloria escápase de forma dramática, cun penalti fallado “cando xa non había tempo nin para respirar”, como di o adestrador deportivista nunha emotiva e inesquecible rolda de prensa.
O desquite de Arsenio e do ‘Súper Dépor' chega doce meses despois, na Copa do Rei. O partido decisivo –o número 568 do ‘Raposo de Arteixo' como adestrador branquiazul– ante o Valencia CF ten final feliz. O gol de Alfredo, recentemente reiniciado o encontro trala suspensión tres días antes debido ao diluvio que alagou Madrid, pon a aquel equipo e ao seu adestrador no lugar que merecen, no palmarés oficial do fútbol nacional.
Retirado definitivamente do fútbol após un curto paso polo banco do Real Madrid, Arsenio recibiu a máis alta distinción do RC Deportivo, a insignia de Ouro e Brillantes, ademais de ser nomeado Lenda Branquiazul, o 14 de maio de 2016, no descanso do último partido do campionato ligueiro do curso 2015-2016 precisamente ante o equipo branco.
TRAXECTORIA DE ARSENIO NO DEPORTIVO
1950-51 Xogador do Fabril e do CD Juvenil
1951-52 Xogador do CD Juvenil e Xogador do Deportivo (23 partidos e 8 goles - 11º en Primeira)
1952-53 Xogador do Deportivo (16 partidos e 1 gol - 14º en Primeira)
1953-54 Xogador do Deportivo (19 partidos e 3 goles - 7º en Primeira)
1954-55 Xogador do Deportivo (29 partidos e 7 goles - 7º en Primeira)
1955-56 Xogador do Deportivo (30 partidos e 7 goles - 12º en Primeira)
1956-57 Xogador do Deportivo (24 partidos e 8 goles - 15º en Primeira e DESCENSO)
...
1967-68 Adestrador do Fabril (3º en Terceira)
1968-69 Adestrador do Fabril (9º en Terceira)
1969-70 Adestrador do Fabril (11º en Terceira)
1970-71 Adestrador do Fabril (2º en Preferente) e Adestrador do primeiro equipo (3º en Segunda e ASCENSO)
1971-72 Adestrador do primeiro equipo (14º en Primeira)
1972-73 Adestrador do primeiro equipo (17º en Primeira e DESCENSO)
...
1982-83 Adestrador do primeiro equipo (4º en Segunda)
1983-84 Adestrador do primeiro equipo (9º en Segunda)
1984-85 Adestrador do primeiro equipo (13º en Segunda)
...
1987-88 Adestrador do primeiro equipo desde febreiro de 1988 (16º en Segunda)
1988-89 Adestrador do primeiro equipo (10º en Segunda)
1989-90 Adestrador do primeiro equipo (4º en Segunda)
1990-91 Adestrador do primeiro equipo (2º en Segunda e ASCENSO)
1991-92 Asesor do presidente e Adestrador do primeiro equipo desde abril de 1992 (17º en Primeira)
1992-93 Adestrador do primeiro equipo (3º en Primeira)
1993-94 Adestrador do primeiro equipo (2º en Primeira)
1994-95 Adestrador do primeiro equipo (2º en Primeira e CAMPIÓN COPA DO REI)
05/05/2023 12:25
Arsenio Iglesias Pardo (Arteixo, A Coruña, 24 de decembro de 1930), o personaxe con maior influencia directa no terreo de xogo nos 116 anos de historia do RC Deportivo, faleceu hoxe venres 5 de maio aos 92 anos de idade.
Arsenio é un dos personaxes máis notables da centenaria historia deportivista, vinculado ao Club como xogador e adestrador, en distintas etapas, durante un cuarto de século.
O arteixán é o adestrador que máis partidos oficiais dirixiu ao Dépor (568) e o técnico que levou ao Club a conquistar a súa primeira Copa do Rei en 1995. Arsenio estivo un cuarto de século vinculado de maneira directa ao RC Deportivo, como xogador do Fabril e do CD Juvenil, como futbolista do primeiro equipo, como adestrador do Fabril e como técnico do primeiro equipo. Cun total de 714 partidos oficiais co primeiro equipo, como adestrador e como xogador, é o personaxe con maior influencia directa no terreo de xogo ao longo destes 116 anos.
Arsenio Iglesias Pardo nace o 24 de decembro de 1930, na localidade coruñesa de Arteixo, sendo o pequeno de nove irmáns. Despois de militar en varios equipos, como o Penouqueira, o Ciudad Jardín ou o Bergantiños, ficha polo Fabril, co que unicamente disputa 6 partidos, antes de pasar ao CD Juvenil, filial do Deportivo. Corre o ano 1950. O Deportivo alcanza o subcampeonato de Primeira División e, na temporada seguinte, a súa dianteira faise famosa. Son Corcuera, Oswaldo, Franco, Moll e Tino, a coñecida como ‘Orquestra Canaro'.
Os traspasos de Franco e Tino no verán de 1951, unidos ás lesións, en outubro, de Corcuera, Oswaldo e Moll, fan que Chacho, o técnico deportivista, bote man do filial. Alí está Arsenio, que debuta o 28 de outubro de 1951 na visita a Les Corts, campo do FC Barcelona, en partido da 8ª xornada do Campionato de Primeira División. Faio, ademais, marcando o gol da honra na derrota deportivista por 6-1.
Arsenio xoga esa e as cinco campañas posteriores co Deportivo, sempre en Primeira División, sendo indiscutible nas tres últimas. Nas filas branquiazuis disputa 146 partidos (135 en Primeira, 6 de promoción e 5 de Copa), nos que anota 34 goles. En marzo de 1955 é convocado pola selección española para un encontro amigable fronte a Francia en Madrid, aínda que que non chega a debutar. Na campaña 1955-1956, marca o gol número 600 do Deportivo na máxima categoría. A entidade coruñesa traspásao ao Sevilla FC, mediado o exercicio 1956-1957 aínda que para o curso 1957-1958, por 50.000 pesetas máis as cesións de Liz e Areas.
Despois dun ano na capital hispalense, márchase ao Granada CF, onde milita cinco campañas e media e mesmo disputa unha final de Copa. Despois dunha temporada e media no Real Oviedo, colga as botas no Albacete Balompié, aos 35 anos, no transcurso da Temporada 1965-1966.
Un ano despois, regresa ao Deportivo para comezar a súa carreira como adestrador. En 1967 faise cargo do Fabril, ao que dirixe durante tres temporadas e media, ata que no Nadal de 1970 toma as rendas do primeiro equipo, trala destitución de Roque Olsen cando o Dépor marcha quinto en Segunda División. Arsenio debuta o 3 de xaneiro de 1971, cun empate en Riazor ante o Racing de Ferrol (2-2). Na última xornada, o Deportivo xógase o ascenso directamente co Rayo Vallecano. Aos madrileños bástalles un empate. Un gol de Beci dá os dous puntos e o billete a Primeira aos coruñeses. En só 20 partidos, Arsenio suma o seu primeiro éxito.
O preparador arteixán dirixe ao Dépor en Primeira as dúas campañas seguintes. Na primeira, o equipo logra manter a categoría coa décimo cuarta praza. Na segunda, non pode evitar o descenso. Arsenio fai as maletas rumbo a Alacante. Co Hércules CF logra un ascenso e a mellor clasificación da historia do club en Primeira: quinto. En Zaragoza repite ascenso, en Burgos logra a permanencia en Primeira e en Elxe acariña outro salto á elite. En Almería, na Temporada 1980-1981, sofre a súa primeira destitución, que marca un punto de inflexión na súa carreira nos bancos.
Despois de pasar en branco o curso 1981-1982, após once campañas consecutivas sentado en diferentes bancos, regresa a Riazor para unha esperanzadora temporada, a 1982-1983. O Rayo Vallecano volve cruzarse no camiño do Dépor e de Arsenio nunha última xornada. Nesta ocasión, o empate basta ao Dépor ante os vallecanos, que non se xogan nada no aspecto deportivo. Os nervios traizoan aos coruñeses, que perden por 1-2. O favorecido é o RCD Mallorca. Dous rayistas, Izquierdo e García Jiménez, fichan semanas despois polo conxunto balear...
Arsenio continúa dúas temporadas máis, a 1983-1984 e a 1984-1985, co equipo lonxe de recuperar a súa praza na división de honra, en clara fase descendente. O técnico abandona a elite e mata a fame de adestrar no fútbol amateur, en Terceira. Nun SD Compostela a cuxas portas chama Andrés García Yáñez tres anos despois, presa da desesperación, en busca do salvavidas, para evitar a traxedia, no curso 1987-1988. O RC Deportivo, afogado polas débedas, trata de agarrarse ao seu fetiche, a un home de club e do Club.
Cando Arsenio retorna a Riazor, quedan catorce xornadas para acabar o Campionato de Segunda División. O Dépor ocupa prazas de descenso a Segunda B, tres puntos por baixo da zona de permanencia. Ao equipo cústalle gañar, pero só concede tres derrotas. Despois de catro empates consecutivos, alcanza a última xornada cunha única combinación posible para regatear o drama: que o Bilbao Athletic perda en Xerez e derrotar en Riazor ao Racing de Santander. O primeiro comeza a tomar forma nos primeiros minutos da segunda parte, con dous goles dos andaluces. Con todo, o Deportivo é incapaz de vencer a resistencia dun inconmensurable Pedro Alba. Ata que no minuto 92, á saída dun saque de esquina, ‘Chuchi' Hidalgo envía un balón raso ao corazón da área que cae a pés de Vicente Celeiro. O villalbés controla o esférico, acomódao á súa perna boa, a dereita, e bate ao meta cántabro. O delirio. O Deportivo, da man de Arsenio, logra a permanencia e esquiva unha máis que probable desaparición.
Semanas despois, Augusto César Lendoiro aterra no Club. O novo presidente renova a confianza no técnico de Arteixo. Na Temporada 1988-1989, o Dépor non pasa apuros na liga de Segunda (décimo posto) e na Copa do Rei asina unha viaxe sensacional, na que acariña a final, que leva consigo a clasificación para a Recopa de Europa. O Real Valladolid e Soriano Aladrén crúzanse no camiño dos coruñeses. Os valisoletanos igualan o 1-0 da ida. Na prórroga, coa conivencia do colexiado, logran o 2-0 e o billete á final.
O Deportivo dá outro pequeno salto de calidade no exercicio posterior, a pesar do cal se atopa na duodécima posición xa ben entrada a segunda volta. Un incrible sprint final, no que gaña sete dos últimos oito encontros, lévao á cuarta praza, que lle concede a posibilidade de loitar polo ascenso nunha promoción ante o Tenerife. O Dépor saca un valioso empate sen goles no Heliodoro Rodríguez. Na volta, a mala sorte cébase cos pupilos de Arsenio. No fatídico minuto 13, unha cabezada de Eduardo estrélase no traveseiro, rebota nas costas do gardameta Fernando e introdúcese na portería branquiazul.
Un ano máis en Segunda. E un ano máis con Arsenio no banco, cun Deportivo reforzado para lograr, si ou si, o ansiado ascenso. Unha vez máis, unha última xornada a todo ou nada. Ao Real Murcia bástalle un punto en Riazor. Ao Deportivo só válelle o triunfo. Dous goles de Zoran Stojadinović poñen fin á etapa máis nefasta da historia do Club, que comezase 18 anos antes, tamén co ‘Raposo de Arteixo' como director da orquestra branquiazul.
Arsenio afástase dos focos para o regreso a Primeira. Ocúpase de asesorar ao presidente. No banco senta Marco Antonio Boronat. A mala marcha do equipo obriga, de novo, a tirar da súa sabedoría. Co Dépor en zona de promoción e oito xornadas por diante, volve tomar as rendas do equipo, que logra oito puntos cos que evita o descenso, pero non a promoción. Contra o Real Betis Balompié, o búlgaro Kiriakov salva os mobles após fallar un penalti. Na volta, os branquiazuis deféndese con uñas e dentes. Arrancan un empate sen goles que certifica a continuidade en Primeira.
Aquela permanencia marca outro punto de inflexión. O verán de 1992 establece o arranque do mellor Deportivo da historia. Arsenio ten a oportunidade de dirixir, ao fin, a un Deportivo gañador, a un Dépor ao que chegan Bebeto, Mauro Silva, Aldana ou Nando. A un Dépor ‘súper'. Aquela Temporada 1992-1993 conclúe cun terceiro posto que se converte na mellor clasificación en Primeira desde o subcampeonato de 1950. Ademais, trae consigo o primeiro pasaporte para competición europea. O Deportivo xogará a Copa da Uefa.
O curso 1993-1994 é o do debut continental. En Dinamarca, Inglaterra e Alemaña xa saben como llas gastan Arsenio e o ‘Súper Dépor'. Na liga, a gloria escápase de forma dramática, cun penalti fallado “cando xa non había tempo nin para respirar”, como di o adestrador deportivista nunha emotiva e inesquecible rolda de prensa.
O desquite de Arsenio e do ‘Súper Dépor' chega doce meses despois, na Copa do Rei. O partido decisivo –o número 568 do ‘Raposo de Arteixo' como adestrador branquiazul– ante o Valencia CF ten final feliz. O gol de Alfredo, recentemente reiniciado o encontro trala suspensión tres días antes debido ao diluvio que alagou Madrid, pon a aquel equipo e ao seu adestrador no lugar que merecen, no palmarés oficial do fútbol nacional.
Retirado definitivamente do fútbol após un curto paso polo banco do Real Madrid, Arsenio recibiu a máis alta distinción do RC Deportivo, a insignia de Ouro e Brillantes, ademais de ser nomeado Lenda Branquiazul, o 14 de maio de 2016, no descanso do último partido do campionato ligueiro do curso 2015-2016 precisamente ante o equipo branco.
TRAXECTORIA DE ARSENIO NO DEPORTIVO
1950-51 Xogador do Fabril e do CD Juvenil
1951-52 Xogador do CD Juvenil e Xogador do Deportivo (23 partidos e 8 goles - 11º en Primeira)
1952-53 Xogador do Deportivo (16 partidos e 1 gol - 14º en Primeira)
1953-54 Xogador do Deportivo (19 partidos e 3 goles - 7º en Primeira)
1954-55 Xogador do Deportivo (29 partidos e 7 goles - 7º en Primeira)
1955-56 Xogador do Deportivo (30 partidos e 7 goles - 12º en Primeira)
1956-57 Xogador do Deportivo (24 partidos e 8 goles - 15º en Primeira e DESCENSO)
...
1967-68 Adestrador do Fabril (3º en Terceira)
1968-69 Adestrador do Fabril (9º en Terceira)
1969-70 Adestrador do Fabril (11º en Terceira)
1970-71 Adestrador do Fabril (2º en Preferente) e Adestrador do primeiro equipo (3º en Segunda e ASCENSO)
1971-72 Adestrador do primeiro equipo (14º en Primeira)
1972-73 Adestrador do primeiro equipo (17º en Primeira e DESCENSO)
...
1982-83 Adestrador do primeiro equipo (4º en Segunda)
1983-84 Adestrador do primeiro equipo (9º en Segunda)
1984-85 Adestrador do primeiro equipo (13º en Segunda)
...
1987-88 Adestrador do primeiro equipo desde febreiro de 1988 (16º en Segunda)
1988-89 Adestrador do primeiro equipo (10º en Segunda)
1989-90 Adestrador do primeiro equipo (4º en Segunda)
1990-91 Adestrador do primeiro equipo (2º en Segunda e ASCENSO)
1991-92 Asesor do presidente e Adestrador do primeiro equipo desde abril de 1992 (17º en Primeira)
1992-93 Adestrador do primeiro equipo (3º en Primeira)
1993-94 Adestrador do primeiro equipo (2º en Primeira)
1994-95 Adestrador do primeiro equipo (2º en Primeira e CAMPIÓN COPA DO REI)
Re: Arsenio Iglesias
Lo acabo de ver. Qué palo y cómo me fastidia no estar mañana en Coruña.
Un abrazo grande a todos y especialmente a su familia.
Un abrazo grande a todos y especialmente a su familia.
-
Reogalego13
- · Soccum semper inaequale ·
- Mensajes: 11009
- Registrado: Martes 14 de Agosto de 2012, 12:08
Re: Arsenio Iglesias
Día triste hoy.
Re: Arsenio Iglesias
Tenía 92 años, es ley de vida, pero me ha dado mucha pena. Descanse en paz, zorro de Arteixo.
Re: Arsenio Iglesias
Un grande, quizais o máis grande, que a terra lle sexa leve.
Re: Arsenio Iglesias
Descanse en Paz, gracias por todo lo que me has hecho vivir, las alegrias y las tristezas, gracias por hacer patria allá donde fuiste. Gracias por tanto, se va una leyenda. Día muy triste para el deportivismo.
Re: Arsenio Iglesias
Para que los más jovenes entiendan la repercusión de Arsenio, están abriendo todos los informativos nacionales en la radio con la noticia, y probablemente lo hagan los de televisión.
-
Reogalego13
- · Soccum semper inaequale ·
- Mensajes: 11009
- Registrado: Martes 14 de Agosto de 2012, 12:08
Re: Arsenio Iglesias
Es que Arsenio es una leyenda.
-
Nourredine
- · Forero Profesional ·
- Mensajes: 261
- Registrado: Martes 29 de Septiembre de 2015, 19:17
Re: Arsenio Iglesias
Hoy se va parte de mi infancia. Orgullo de haberlo tenido como jugador, entrenador y leyenda, para mí representa todo lo que amo del Depor y de Galicia.
Re: Arsenio Iglesias
Si soy deportivista gran parte de la culpa la tiene Don Arsenio Iglesias. Todo un ejemplo de los valores que quiero en mi equipo. Desde hoy una estrella más ilumina el estadio de Riazor, que bien podría cambiar de nombre como homenaje a una persona que lo merece sin duda alguna.
Re: Arsenio Iglesias
Estadio Arsenio Iglesias es lo mínimo que podemos hacer para devolver una centésima parte de todo lo que el nos dió.
¿Quién está conectado?
Usuarios navegando por este Foro: No hay usuarios registrados visitando el Foro y 78 invitados