ResveraTroll escribió: ↑Lunes 14 de Noviembre de 2022, 13:06
Yo de pequeño siempre tuve perro (en casa de campo). No me molestan aunque nunca tendría un perro en un piso en una ciudad, me parece directamente maltrato.
Mi suegra tiene fobia a los perros, se tiene que cambiar de acera cuando ve uno, por pequeño que sea. Es un problema porque hay muy poca empatía, por no decir ninguna, con la gente que tiene miedo a los perros. A mi hijo le gustaban los perros hasta que un día unos amigos nos invitaron a comer a su casa. El perro era un galgo, bastante grande, sobre todo para un niño que en aquel momento tenía 2 años, era evidente que el niño le tenía miedo, tuve que tenerlo en brazos toda la comida, pero ellos fueron incapaces de sacarlo y dejarlo en el jardín durante un par de horas, ya que lo consideran como un hijo suyo. Desde aquella el niño tiene pánico a los perros y les escapa.
No creo que exista un movimiento "ant-niños", no más allá del movimiento que considera que la raza humana somos parásitos y tenemos que eliminarnos a nosotros mismos, que son bastantes. Pero desde luego no es recomendable comentar en público que no te gustan los animales, porque te ponen la cruz. Y repito, no es mi caso, a mi me gustan y me da mucha pena que mi hijo ya no pueda acercarse a acariciar a uno.
O medo os cans superase, e máis sendo un neno, hai que ter paciencia e non forzar a máquina, pero compre ser constante, eu reomendaríache que o tentaras empezando por achegalo os cachorros, e canto antes mellor, porque o medo co tempo faise máis grande.
A min pásame o contrario cos meus fillos, teño que berrarlles para que non vaian a tocar cans, gatos, vacas, cabalos bravos... non me mola que sexan tan confiados, non lle teñen medo a nada os moi inconscientes.
O mesmo tempo que medra un animalismo irracional, hai un magallo de xente que lle ten fobia os cans, por decoñecemento que logo se traduce en medo, eu tiña unha veciña que o pasaba fatal cando se cruzaba co meu can, o principio tocábame o carallo, o can ía atado e estaba a 5 metros dela, pero tíñame que apartar outros 5 máis para que estivese medio tranquila, cando tivo fillos transmiteulle ese pánico a eles, e pasou a darme pena ela, e sobre todo os cativiños.
Non digo que haxa que reeducar os canifóbicos para convertelos en fans dos cans, pero coido que sería bo para eles, e para todos, que puidesen circular pola rúa sen entrar en pánico por ver un can a un metro, por non falar cando toda esta xente, case todos eles urbanitas, saen o rural e se topan con un can ceibo, e montan un cristo para que o prendan, para iso mellor que queden paseando por Marineda.